مروری توصیفی بر رویکرد درمانی co-op و تأثیر آن بر مشکلات حرکتی کودکان با اختلالات هماهنگی رشدی

مقدمه: مهارت های حرکتی برای بسیاری از فعالیت های روزمره کودکان ضروری می باشد. این مهارت ها برای رشد استقلال در فعالیت های مراقبت از خود و فعالیت های روزمره دیگر ضروری است و کودکان با مشکلات حرکتی در استقلال مراقبت از خود تأخیر دارند. کاردرمانگران برای بهبود عملکرد حرکتی کودکان از رویکردها و چارچوب مرجع های متفاوتی استفاده می کنند. یکی از رویکردهای درمانی در دهه های اخیر، رویکرد درمانی co-op (cognitive orientation to daily occupational performance) است. رویکرد درمانی co-op رویکردی مراجع مدار است و به صورت انفرادی اجرا می گردد که طی استفاده از راهبردهای شناختی، کودک قادر به حل مشکلات کارکرد حرکتی خود خواهد بود. هدف مطالعه حاضر، مروری بر شواهد برای تعیین اثربخشی رویکرد co-op در بهبود عملکرد حرکتی کودکان dcd (developmental coordination disorder) بود. مواد و روش ها: در بررسی متون، شواهد پژوهشی با استفاده از جستجوی سیستماتیک در پایگاه های اطلاعاتی، informa، pubmed، scopus، google scholar، science direct و proquest و مرور منابع لیست شده در مقالات و کتاب ها، بر اساس ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: با توجه به